Λατρευτή μου κρίση…

Πριν μερικά χρόνια κυνηγούσα τα χρήματα και τη στρεβλή τη γνώση. Αυτή που φέρνει θέσεις, εξουσία και άλλα χρήματα. Σήμερα συνειδητοποιώ πως σαν κουρντισμένο, έξυπνα προγραμματισμένο ρομποτάκι, έπαιζα το παιχνίδι της παγκόσμιας εξουσίας.

Όχι. Δεν πιστεύω στις συνομωσίες. Κανένας δεν έφτιαξε το μέλλον για μένα. Μόνος μου το έφτιαξα. Κάποιοι πιο πονηροί από μένα, το εκμεταλλεύτηκαν. Ναι.  Πάτησαν πάνω στις αδυναμίες μου, έγιναν πλουσιότεροι, δυνατότεροι. Άρχισαν να με κινούν σαν μαριονέτα.

Όταν το κατάλαβα ένοιωσα μίσος θανάτου γι αυτούς. Σύντομα κατάλαβα ότι απλά ήταν πιο πετυχημένοι, σε αυτό που κάναμε όλοι μαζί. Αναρωτήθηκα. Μήπως αν δεν ήμουν τόσο λαίμαργος, μερικά παιδιά, κάπου στον κόσμο, θα ζούσαν ακόμα;.

Δεν ήθελα ποτέ να ζήσω στη χλιδή. Ήθελα να έχω αποδοχή, υγεία, τροφή, έρωτα και πρόσβαση στη γνώση.  

Με αυτή τη σειρά, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο. Τη πείνα την αντέχω πιο εύκολα από τη περιφρόνηση ή την απόρριψη των ανθρώπων που θεωρώ σημαντικούς.  Είμαι σαν τους περισσότερους νομίζω.

Η κρίση μου έδωσε την ευκαιρία να δω γύρω μου. Φρέναρε το τρέξιμο μου. Και τώρα που σταμάτησα να τρέχω, αναρωτήθηκα που πάω. Τι διαπίστωσα;

Πρώτο, δεν μου αρέσει ο  προορισμός.

Δεύτερο, το ταξίδι δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο. Στη μανία μου να φτάσω πρώτος, πρόδωσα τις περισσότερες από τις αρχές μου. Γύρω μου βλέπω μόνο ασχήμια. Το χειρότερο; Την βλέπουν τα παιδιά μου.

Πιστεύω στην κρίση. Πιστεύω ότι θα οξύνει κι άλλο τα ανακλαστικά μου, τη σκέψη μου. Θα ξεσκονίσει τις αρχές μου.

Σε λίγο όσοι δεν νιώθουν σαν κι εμένα, θα είναι ή βολεμένοι ή ηλίθιοι. Σε κάθε περίπτωση θα είναι οι λίγοι. Και τότε θ αλλάξουμε όλοι μαζί. Θα φτιάξουμε από την αρχή την κοινωνία των ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Θα καταλάβουμε πως η κρίση είναι πρώτ΄ απ΄ όλα κοινωνική. Κρίση Αρχών, Αξιών, Αρετής, Σκέψης.   

«Αν η αρετή κι ο ελεύθερος νόμος ως άγια χρήματα

ειλικρινώς λατρεύονται

τότε καθώς ο παράδεισος, δίδει η γη τα ρόδα

και τότε η ζωή δεν είναι παρά προοίμιο αθανασίας»

Ανδρέας Κάλβος.

Οι Γερμανοί έστειλαν τον Γιώργο στον αγύριστο. Εμείς;

Το παιδί, αφού έφαγε τη χυλόπιτα από την κ. Μέρκελ (φυσικά στην Ευρώπη κανένας δε γουστάρει έναν τέτοιο Αμερικανοτσολιά), αναχωρεί εσπευσμένα για την Αυστραλία ,να φέρει επενδύσεις. Τρέχει το καημένο…

Αναρωτιέμαι μην έχει μανία καταδίωξης, ή απλά αδυνατεί να σκεφτεί ο Μέγας Στοχαστής μας;. Έχω παρατηρήσει όλους τους ηλιθίους που αδυνατούν να σκεφτούν, ότι πάντα τρέχουν, κάπου πηγαίνουν, φεύγουν για να μην έρθουν αντιμέτωποι με το πρόβλημα τους.  

Να πω στο κο Παπανδρέου ότι καλές οι επενδύσεις, κάλλιστες, αλλά πέρα από κάποιες πιθανώς κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, πλούτο δεν παράγουν για τη Χώρα. Απλά γιατί τα κέρδη τους, αφού χαζοφορολογηθούν,  θα ξαναγυρίσουν στις μακρινές πατρίδες τους. Πλούτο που θα μείνει και θ’ αλλάξει τη ζωή μας, παράγουν μόνο οι Έλληνες εργαζόμενοι και επιχειρηματίες. Τόσο μυαλό θέλει ρε πούστη να το καταλάβει αυτό ο Στοχαστής και να στρώσει το κώλο του κάτω, στη χώρα που τον έβγαλε Πρωθυπουργό;. Να δει τι μπορεί να σώσει ακόμα και την τελευταία στιγμή;.

Οι Γερμανοί πάντως τον άδειασαν και καλά έκαναν. Ελπίζουν φυσικά να συρθεί σε εκλογές, να τις χάσει και να πάει στον αγύριστο. Αν όχι, χεσμένο τον έχουν. Το μπαλάκι έχει πέσει τώρα σε μας. Θα δεχτούμε το τέταρτο πακέτο του μνημονίου σε λίγες μέρες;. Θα τον στείλουμε και μεις στον αγύριστο μαζί με την παρέα του;. Τι θα κάνουμε και πως;

Η λύση είναι νομίζω η μαζική οργή, η ανυπακοή και η φοβέρα. Φοβίστε τα κομματόσκυλα και τους δοσίλογους βολευτές κυρίως, που θα ξαναψηφίσουν, πως δεν θ ανεχτούμε να υποχωρήσουμε ξανά στις ορέξεις τους. Τέρμα!!!. Ως εδώ!!!. 

Αν δεν σταθούν στο ύψος τους σαν Έλληνες, θυμίστε τους με νόημα ότι, όταν οι αρχηγοί τους φύγουν για τις πατρίδες τους, αυτοί θα μείνουν εδώ και θα ζουν ανάμεσα μας. Δεν νομίζω να είναι και αυτοί μεγάλοι στοχαστές. Θα το πιάσουν το υπονοούμενο…    

Και αν, όπως εγώ, ανησυχείτε για το μετά, εδώ είμαστε. Τη λύση θα τη βρούμε. Προέχει να σώσουμε ότι σώζεται ακόμα. Να γλυτώσουμε τα χειρότερα.  Ένα βήμα κάθε φορά όμως. Με καθαρό μυαλό. Μόλις προκυρήξει εκλογές, θα δούμε και θα μετρήσουμε τις εναλλακτικές...  

Το πραγματικό μας χρέος.

Χειμώνας του 41. Πρωτοχρονιά.

Ένας άντρας στον καιρό του, σωστός ταύρος, κουρελής και παγωμένος ανεβασμένος στη σκεπή του τρένου, ερχόταν στην Αθήνα. Στον κόρφο του ταγάρι, ένα τσουβαλάκι φασόλια για να θρέψει τα 6 παιδιά του. Είχε δυό βδομάδες στα αρβανιτοχώρια της Θεσσαλίας, με κάτι ασπιρίνες και κάτι κουβαρίστρες για να τα μαζέψει. Είχε ήδη πολεμήσει στην Αλβανία, το είχε σκάσει δύο φορές από τους Γερμανούς που τον πήγαιναν αιχμάλωτο, για σκλάβο εργάτη και δούλευε για την αντίσταση. Ήξερε πως αν τον έπιαναν, μαζί με αυτόν, θα πέθαιναν και τα περισσότερα παιδιά του από πείνα.

Αυτός ήταν ο Μπαρμπα-Τάσος, ο παππούς μου, από την πλευρά της μάνας μου. Αυτή τη ζωή έζησε στον καιρό του. Δεν ήταν ξεχωριστός. Το αντίθετο. 

Στην ειρήνη άνοιγε δρόμους. Να ξέρετε όταν ανεβαίνετε στην Πάρνηθα, κάτι άντρες σαν αυτόν, με δυναμίτες, χειροτρύπανα και κασμάδες τον άνοιξαν. Και πολύ πέθαναν εκεί. Ασφάλεια ποτέ του δεν ήξερε τι σημαίνει. Ποτέ του δεν αρρώστησε παρά μόνο μια φορά, όταν πέθανε. Δούλευε από ήλιο σε ήλιο. Πάντα πλήρωνε στο κράτος ότι του έλεγαν. Πάντα…

Αυτοί οι άνθρωποι και τα παιδιά τους, τα παιδιά της κατοχής, οι δικοί μας γονείς, που φτάσανε 40 για να δούνε άσπρη μέρα. Για να μην δουλεύουν και την Κυριακή. Αυτοί έφτιαξαν την περιουσία που πουλάει σήμερα ο Τζέφρυ κοψοχρονιά. 

Επειδή είμαι πολύ φορτισμένος δεν θα πω άλλα. Μόνο τούτο. Προτιμώ να βάλω φωτιά και να τα κάψω όλα, παρά να δώσω τ' ασημικά της οικογένειας στους μασόνους. Ανέχτηκα Άκηδες, αλήτες με ύφος 100 καρδιναλίων, και μπουχέσες και ντιντήδες που ξέραμε πως την περάσανε οι παππούδες τους στην κατοχή και οι ίδιοι με τα λεφτά μας και τον αγώνα μας. Αλλά μέχρι εδώ. Εγώ δεν είμαι μαλάκας ν αυτοκτονήσω έτσι. Πριν πάω ν αναπαυτώ δίπλα στον Μπαρμπα- Τάσο, θα πάρω όσα παλιοτόμαρα από αυτά μπορώ μαζί μου.  Το υπόσχομαι. Αυτό το χρέος νιώθω πάνω απ΄όλα, Και θα το κάνω για τα παιδιά μου και τους λεβέντες προγόνους μου.   

Γιατί η Ελλάδα δεν είναι Αίγυπτος.

Τι με έβαλε ο διάβολος απόψε και άρχισα να φαντάζομαι ότι αύριο, ΟΛΟΙ, μα όλοι, ακραία αγανακτισμένοι, σαν από καιρό σύμφωνοι μεταξύ μας, θα ξεχυθούμε στους δρόμους και θ΄ απαιτήσουμε …. Τι;  Εδώ κώλωσα, ομολογώ.

Δημοκρατία;. Μα έχουμε. Κουτσή, στραβή, είναι τυπικά Δημοκρατία. Αν την καταντήσαμε όπως την καταντήσαμε είναι αλλού παπά Βαγγέλιο.

Ψωμί; Εγώ τουλάχιστον είμαι παχύσαρκος και από ότι βλέπω οι περισσότεροι γύρω μου, αν όχι παχύσαρκοι, είναι υπέρβαροι. Σχήμα οξύμωρο, οι χοντρούληδες (έως τόφαλοι) να φωνάζουν ψωμί…

Ελευθερία; Κι άλλη;. Εδώ λέει και δυστυχώς κάνει ο καθένας ότι γουστάρει και δεν κουνιέται φύλλο.

Μα αν έχουμε αυτά τα μέγιστα αγαθά, τι γυρεύουμε στους δρόμους; 

Δεν είναι η έλλειψη αγαθών. Είναι η απίστευτη κοροϊδία, η διάλυση των αξιών και η απειλή του τρόπου ζωής μας, που μας έχουν εξοργίσει. Ξέρουμε που είμαστε, αλλά δυστυχώς έχει αρχίσει να φαίνεται το που πηγαίνουμε. Αυτό είναι που δεν μας αρέσει καθόλου.

Είμαστε πονηρός λαός, έχουμε περάσει πολλά σαν ιστορικό έθνος και καταλαβαίνουμε που πάει το πράμα. Και δεν το γουστάρουμε με τίποτα. Στο κάτω - κάτω έχουμε σφαχτεί τέσσερις φορές τον προηγούμενο αιώνα, για να αισθανόμαστε ότι δικαιούμαστε μιας καλύτερης ζωής, από αυτή που μας προετοιμάζουν.

Ας τα πάρουμε όμως ένα - ένα.

1. Τι ζωή μας ετοιμάζουν;.

Αυτή του υποτελή, του ραγιά. Το έχουμε δει το έργο και αντιδρούν τα χρωματοσώματα μας. Είναι πέρα και πάνω από τη θέληση μας, να δεχτούμε να γίνουμε κακοπληρωμένοι υπάλληλοι – σκλάβοι πολυεθνικών, στο τόπο μας. ¨Ότι κι αν λένε τα παπαγαλάκια, ξέρουμε ότι από χρόνια τώρα, έχουν γυαλίσει στους διεθνείς κολοσσούς, τα τουριστικά μας ακίνητα. Ξέρουμε ότι η ραγδαία αναπτυσσόμενη αστική τάξη στην Κίνα, έχει πρώτη τουριστική προτίμηση την Ελλάδα. Αυτός είναι ο χρυσός που έχουμε και όχι οι τρύπες στο νερό του Χαρδατρέλα.

2. Ποιοι μας την ετοιμάζουν;

Μα τα διεθνή καρτέλ και οι ντόπιοι σφουγκοκωλάριοι τους. Πολιτικοί, Δημοσιογράφοι, Μεγαλοεπιχειρηματίες και οι δορυφόροι τους (ΠοΔηΜε για συντομία).

Ωραία και τώρα;

Να κατέβουμε στους δρόμους, αλλά με τα σωστά συνθήματα.

1. Εμείς ραγιάδες δεν ξαναγινόμαστε. Πήραμε και δεν μας άρεσε.

2. Η πλέμπα στη φυλακή. Και όταν λέμε πλέμπα εννοούμε τους ΠοΔηΜε και τα τσιράκια τους.

Πάμε τώρα και στο διαταύτα. 

Το 1, ευκολάκι. Το διακηρύσσουμε και τέλος. Αμ δε. Αυτό είναι το δύσκολο και σαν πολυμήχανος Έλλην, το αφήνω για το τέλος.

Το 2, δύσκολο. Ποιος βάζει φυλακή ποιόν και από πού νομιμοποιείται;. Αυτοί που πάμε να χώσουμε μέσα είναι με τη σειρά:  Οι εκλεγμένοι (μη χέσω) αντιπρόσωποι του Λαού, τίμια εργαζόμενοι επαγγελματίες και η οικονομική ελίτ της χώρας. Θα πάμε για μαλλί και θα φύγουμε κουρεμένοι!!!.

Στην καλύτερη, θα βρεθεί ένας του σιναφιού τους, θα βγει μπροστά και θα μας πει: Ότι θέλετε. Αφουγκράστηκα τη θέληση σας και θα σας σώσω. Είμαι νομιμοποιημένος εγώ, από το σύνταγμα, να το κάνω. Γυρίστε σπίτια σας ήσυχοι και θα δείτε τι έχει να γίνει από αύριο. Ελλείψει εναλλακτικής, γυρίζουμε σπίτι για φαΐ- ύπνο - πήδημα και πάει η επανάσταση πατριώτες.

Στην χειρότερη, το σύστημα (ΠοΔηΜε) ξεθαρρεύει που πάμε να καταλύσουμε τη Δημοκρατία (είπαμε κουτσή στραβή αλλά στα χαρτιά Δημοκρατία), φωνάζει τους δορυφόρους του και μας στέλνει να κάνουμε παρέα στους άλλους τρομοκράτες. (Προσωπικά πιστεύω ότι η αντίδραση είναι μόνο θέμα μεγέθους του ξεσηκωμού. Το σύστημα θα προσαρμοστεί απλώς).

Και έρχομαι στο 1; Αυτό κι αν είναι δύσκολο. Οι ξένοι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους, έτσι ή αλλιώς. Λίγο να κουνηθούμε (ας όψεται ο Γ.Α.Π.) και αύριο θα γίνουμε κάτι σαν το μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο. Θα ρίχνουμε κλήρο να δούμε ποιος, ποιος θα φαγωθεί...

Εδώ θέλει τσαγανό και άντρες με αρχίδια ( ή γυναίκες με τον αντίστοιχο εξοπλισμό). Θέλει φάτσα μεγέθους Λεωνίδα  αλλά και τους αποφασισμένους 300.

Πρώτα από όλα να μην είναι σαν τους άλλους (άρα να μην έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το σύστημα, ούτε πέρασα μια φορά απέξω)

Μετά να μπορέσει να πείσει τους Έλληνες ότι δεν είναι σαν τους άλλους (άρα πρέπει να κάνει σε χρόνο dt το 2).

Μετά να βάλει το χέρι στην τσέπη ΟΛΩΝ μας, με τη συγκατάθεση μας, (extra super δύσκολο), να βουλώσει άμεσα τα στόματα των δανειστών και μετά να ψάξει να βρει τα λεφτάκια εκεί που υπάρχουν, να τα πάρει και να ξεχρεώσει όσους είναι δίκαιο να ξοφληθούν.

Εδώ είναι τα ζόρια πατριώτη… Ξέρεις εσύ κανένα τέτοιον;. Και πες ότι τον βρίσκαμε. Ξέρεις κανένα που θα τον εμπιστευόταν;.

Γι αυτό σου λέω. Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Αίγυπτο εμείς δε βλέπουμε. Τα παιδιά μας δυστυχώς ναι.

Υστερόγραφα:

1. Μακάρι ΟΛΟΙ οι πολιτικοί να ήταν λαμόγια. Μακάρι ΟΛΟΙ οι Δημοσιογράφοι να ήταν πουλημένοι. Μακάρι ΟΛΟΙ οι μεγαλοεπιχειρηματίες να ήταν προδότες της Ελλάδας. Τότε θα σου έκανα την επανάσταση σ ένα βράδυ με 100% επιτυχία. Αυτό είναι το βάσανο της κουτσής στραβής Δημοκρατίας μας. Πρέπει να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι ή να κάψεις μαζί με τα ξερά και τα χλωρά.

2. Υπάρχουν Έλληνες που το μόνο τους όνειρο είναι να γίνουν σωτήρες της πατρίδας. Αγνοί, τίμιοι, άριστοι. Δυστυχώς μόνο οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν. Θέλει τύπους μπασμένους στα κόλπα αλλά όχι βρόμικους, σκληρούς αλλά τίμιους, βαθιά δημοκράτες αλλά αποφασιστικούς να σηκώσουν βαριές ευθύνες, ανιδιοτελείς με τουλάχιστον μέσο IQ. Δηλαδή εξωγήινους…

3. Δεν έχω καμιά διάθεση να σας πείσω για το μάταιο του αγώνα, να κόψουμε από τη ΡΙΖΑ τη γάγγραινα που σαπίζει την χώρα. Ακριβώς το ανάποδο. Θέλω να διακηρύξουμε όλοι μαζί γιατί θα κατέβουμε (αν κατέβουμε) στους δρόμους. ¨Όχι παπατζίδικα και χαϊρολέ. Απαιτούμε. 1. …, 2… κοκ. Για να το πετύχουμε θα κάνουμε 1…, 2… κοκ. Έτσι ξεσηκώνεται ο κόσμος. Πρέπει να ξέρει γιατί, πως, πότε και από ποιόν. Τι θα πληρώσει, τι θα κερδίσει. Η γλώσσα της αλήθειας της αξιοπρέπειας και του σεβασμού. Αυτά μας λείπουν πατριώτες. Γι αυτό επαναστατεί το μέσα μας. Σκεφτείτε το…

Άμα σας βαστάει ελάτε να τα πάρετε…

Επειδή μας θεωρούν πολύ μαλάκες τους Έλληνες, θα τους πω μερικά φωνήεντα.

Τα χρειαστήκατε έτσι;

Κάτι οι Άραβες στη γειτονία μας που φουντώνουν την επαναστατικότητα της περιοχής, κάτι τα κινήματα τύπου δεν πληρώνω, τα χάσατε έ;;;. Ο πανικός σας φαίνεται. Τι κουφό είναι αυτό: ποινικό αδίκημα να μην πληρώσεις εισιτήριο στο λεωφορείο. Και αν ξεχάσει κανένας τουρίστας να κόψει εισιτήριο ή μπερδευτεί με την Ελληνική γλώσσα και δεν ακυρώσει,  θα τον βάλετε και αυτόν μέσα ή οι νόμοι σας ισχύουν μόνο για τους ιθαγενείς φωστήρες μου;. Πόσα κιλά ηλίθιοι είστε. Από τον πανικό σας δεν ξέρετε τι κάνετε έτσι;

Μάλλον φταίνε τα αφεντικά σας. Σας πιέζουν. Φαίνεται κι από την δική τους πρεμούρα να πάρουν την περιουσία μας. Κανονικά θα ήθελαν ένα δυο χρόνια να μας χώσουν για τα καλά στη μαυρίλα και μετά.... Φοβούνται όμως ότι δεν θα προλάβουν και έρχονται τώρα και τα ζητάνε. Άκου  50 δις εκποίηση εδώ και τώρα. Από τους μπαμπάδες σας τα είχατε και τα τάξατε;;;. 

Ας έρθουν να τα πάρουν. Πρώτα θα φάτε καλά εσείς και μετά αυτοί. Έφντασεν η ώραν σας, που λένε και οι Αδερφοί μας στην Τσύπρον. Μην απορείτε που δεν το καταλαβαίνετε ή δεν το λένε οι στατιστικές. Ούτε ο Μουμπάρακ το ήξερε, καρτελοτσολιάδες μου. 

«Όταν κερδοσκοπώ επιτελώ το έργο του Θεού».

Loyn Blankfein διοικητής της Goldman Sachs

Τείνω να το πιστέψω. Θα σας πω την προσωπική μου ιστορία για να το δικαιολογήσω. Δεν έχω τη φιλοδοξία να κάνω εμπνευσμένες αναλύσεις μέσα από πίνακες και γραφήματα. Όχι ότι δεν θέλω. Δεν μπορώ. Έχω  ένα κοινό μέσο νου και δεν διεκδικώ δάφνες νέας γνώσης. Θα σας πω μόνο τι καταλαβαίνω.

Όταν ξεκίναγα τη ζωή μου πριν 30 και πλέον χρόνια, προσπάθησα να έχω τις καλύτερες σπουδές που μου επέτρεπαν οι συνθήκες. Κουράστηκα πολύ γι αυτό. Έχασα εν πολλοίς θα έλεγα, τα πιο όμορφα νεανικά μου χρόνια, που θα έπρεπε να χαρώ τον έρωτα, τις παρέες, την ανεμελιά. Μετά ήρθε ο τραγικός στρατός, οι πρώτες μου σκληρές προσπάθειες στον επαγγελματικό στίβο, άλλες μεταπτυχιακές σπουδές, η οικογένεια. Χωρίς να κάνω τον άγιο, δεν καταδέχτηκα (όπως οι περισσότεροι) να κλέψω κανένα, ούτε ακόμα και αυτό το καταληστευμένο κράτος. Ας πούμε ότι φοβόμουν τις συνέπειες, αν και το μυαλό μου έφτανε, για να καταλάβω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, συνέπειες ουδέποτε θα υπήρχαν.  Ας πούμε όμως ότι είμαι δειλός και όχι καλός.

Τώρα πέστε μου γιατί τα έκανα όλα αυτά;.

Είπαμε δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, είμαι δειλός, αλλά δεν είμαι και μαλάκας. Πίστευα ότι παίζω σ΄ ένα τίμιο παιχνίδι. Έτσι με δίδαξαν. Η σκληρή και τίμια δουλειά μου, η «Σπαρτιάτικη» ζωή μου, ο σεβασμός των άλλων, αν βοηθούσε και λίγο η τύχη (να μην έχω σοβαρά προβλήματα υγείας), θα κατάφερνα πίστευα να ζω με αξιοπρέπεια στα μέσα περίπου της ζωής μου. Όχι σπάταλα. Όχι καταστροφικά. Με αξιοπρέπεια.

Και ω του θαύματος. Όλα μου πήγαν καλά. Και η τύχη όχι μόνο με βοήθησε να έχω αυτά που ζήτησα. Μου χάρισε δύο υγιέστατα παιδία και μια σύζυγο που ούτε σε όνειρο δεν θα περίμενα. Αλλά και γω βράχος στις αρχές μου. Σκληρή δουλειά, πιστός σε νόμους και ηθικές αξίες. Αυτές που διδάχτηκα.

Και νάμαι μεσήλικας. Και να, συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο με αξιοπρέπεια δεν μπορώ να ζήσω, άλλά χρωστάω και τον κώλο μου σε κυρίους σαν τον Loyn Blankfein. Εγώ που δεν έχω πάρει ποτέ μου δάνειο, που ζω σε ένα σπίτι που μετά βίας καλύπτει τις μισές μου ανάγκες. Ναι αλλά το δικό μου μισθό κόψανε, τη δική μου σύνταξη κουτσουρέψανε, το δικό μου σπίτι φορολογήσανε άγρια, ακόμα και το κρέας ή το ρύζι που πρέπει να φάει η οικογένεια μου για να ζήσει. Και γω δεν μπορώ να ζήσω πια με αξιοπρέπεια. Ρίχνοντας δε μια ματιά επιτέλους τριγύρω, τι ανακάλυψα. Ότι είμαι από τους τυχερούς, αφού τουλάχιστον εγώ μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου.

Και έρχομαι λοιπόν να πιστέψω τα λόγια του κου Loyn Blankfein. Κε τέτοιε μου στην πλάτη κάτι ηλιθίων σαν και μένα παίζεις το παιχνίδι σου. Τώρα ήμουν εγώ που κατάλαβα. Αύριο θα καταλάβουν οι Αμερικάνοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και όλοι οι άλλοι μαλάκες σαν και μένα που ζουν στην ίδια ψευδαίσθηση που ζούσα και γώ. Τότε θα έρθει η πτώση σου. Και αυτό να ξέρεις δεν το θέλει μόνο ο Θεός αλλά και ο διάβολος. Είναι μοιραίο να συμβεί γιατί έχεις γλυκαθεί τόσο πολύ από το παιχνίδι, που σε λίγο θα τρως το κλαρί που κάθεσαι.

Δεν σε μισώ, δεν σε ξέρω προσωπικά άλλωστε. Μάλιστα μπορεί να μου είσαι ευχάριστος ή συμπαθής σαν άνθρωπος. Μισώ αυτό το παιχνιδάκι που έπαιξα στο καλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Όχι μόνο δεν θέλω να ξαναπαίξω. Θέλω να τα σπάσω όλα. Βέβαια εγώ είμαι γέρος πια. Ξέρω ότι δεν με φοβάσαι. Αλλά έρχεται το παιδί μου. Τι νομίζεις ότι θα τον συμβουλέψω να κάνει στη ζωή του;. Αυτό που έκανα εγώ και πρόκοψα; 

Κύριε τέτοιε μου την επόμενη φορά που θα πεις τη μαλακία σου κάτσε και σκέψου. Μπορείς να μπεις στην θέση ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ που πεινάει το παιδί του και δεν έχει να του γεμίσει το στομαχάκι του;. Αν δεν έχεις συναισθηματική νοημοσύνη (που μάλλον θα την θεωρείς ελάττωμα) τουλάχιστον βούλωσε το και κάνε τη δουλειά σου ήσυχα. Κάποια μέρα το Θεάρεστο έργο σου θα μας βγάλει κάπου.