Τρία πουλάκια κάθονταν…

Προσπάθησα σε μια πρόταση να περιγράψω την κατάσταση, μετά την τρομερή εκλογική επιτυχία των δυνάμεων της εξέλιξης, της προόδου, και της Ευρωπαϊκής Προοπτικής. Αυτών που ήθελαν ισχυρή και αποφασιστική κυβέρνηση από τις 18 του μήνα αν ήταν δυνατόν. Γιατί η Ελλάδα δεν άντεχε άλλο…

Μικρός, όταν δεν ήθελα να πάω σχολείο, χτύπαγα συνεχώς τα ματάκια μου. Τα ‘τριβα κιόλας να κοκκινίσουν και μετά πήγαινα στη μαμά. Μαμά δεν βλέπω… Ο γιος μου πάλι το ‘παιζε με την κοιλίτσα ή το στομάχι. Δεν περίμενα να δω κυβέρνηση νηπιαγωγείο. Το είδα κι αυτό…

Μην νομίζετε ότι είμαι σκληρός. Λυπάμαι πολύ το τυφλό το πουλάκι το καημένο. Φοβάμαι μάλιστα, μήπως κανένας από το  Μητσοτακέϊκο παίζει με τίποτα καρφίτσες και κούκλες. Αν είναι έτσι, θα πάθει πολλά το καημένο. Και θα πρέπει να μένει συνεχώς στη φωλίτσα του προστατευμένο…

Το άλλο το παχουλό, που περιμένει το χειμώνα και τη μοναξιά δεν το λυπάμαι. Καθόλου. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι χοντρό (και πάμπλουτο). Θ’ αντέξει. Έπειτα γιατί έχει τον ανθρωποδιώχτη. Μην κοιτάς που κουνιότανε με το κόμμα, που έφτιαξε ο μπαμπάς του βλάκα. Ο μπαμπάς είχε το χάρισμα. Τον αγάπαγες μόλις άνοιγε το στόμα του. Ετούτο το παχουλό, μόλις ανοίξει το στόμα, νομίζεις ή ότι θα σε φάει ή ότι θα σε βρίσει. Μιλάει πολύ. Λέει πολλά στομφώδη. Τελικά δε μετράει τόσο τι λέει, όσο το πως τα λέει…

Το τρίτο, που γέρασε το καημένο να κοιτά μια ζωή προς τα αριστερά, θα πετάξει μακριά, να μου το θυμηθείτε, πολύ γρήγορα.         

Το χειρότερο για τα πουλάκια όμως είναι που κάθονται. Που κάθονται πάνω στο φέρετρο της Ελλαδίτσας. Και όσο οι ‘φίλοι’ και ‘αδερφοί’ Ευρωπέη μπήγουν τα καρφιά στο φέρετρο, αυτά τα καημένα πεταρίζουν από πάνω αλαφιασμένα. Το ένα τυφλό, το άλλο μόνο και το τρίτο κουρασμένο, δεν μπορούν να πετάξουν μαζί, να φέρουν στα Ευρωπέη το μήνυμα: “Στο φέρετρο είναι ζωντανή η Ελλάδα βρε. Σταματήστε!!! Δεν την ακούτε, γιατί κάνουν πολύ φασαρία ή Ισπανία και η Ιταλία που βογκάνε, αλλά η Ελλάδα ζει”.

Είμαι σίγουρος. Αυτός ο λαός που φημίζεται για την ανοχή του, θα τους συγχωρέσει κι αυτούς. Σε λίγο άλλωστε όλοι οι Έλληνες συγχωρεμένοι θα είμαστε…     

Κομματόσκυλο;. Όχι ευχαριστώ. Δεν θα πάρω.

Γράφω και δίπλα μου η τηλεόραση παίζει Τσίπρα. Πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ το λέει. Είμαι σίγουρος τώρα πια. Δεν μας σώζει τίποτα…

Ο Αντωνάκης ο Γελοίος, Ο Μπένυ ο Αρχομανής και τέλος Ο Αλέξης Ο Αλεξαντρέου*.

 Βλέποντας τον Αλέξη θυμήθηκα το 81, που παιδάκι, πανηγύριζα για την αλλαγή, τρομάρα να μούρθει. Την σβήνω την ριμάδα την τηλεόραση. Φτάνει!!!  Όσα άκουσα μου φτάνουν και περισσεύουν. Μια ανατριχίλα με διαπερνά από τον σβέρκο μέχρι τα πόδια. Την γαμήσαμε…

Για να κρατήσω σώας τα φρένας μου και να μην πηδηχτώ από το παράθυρο, γράφω αυτές τις ακατάστατες σκέψεις.

Σε συνθήκες κατάρρευσης σαν αυτές, το μόνο που μας σώζει είναι να γυρίσουμε στην αρχή. Στην βάση. Δεν είμαστε Νίγηρας γαμώτο μου. Όσο και να θέλουν να με κάνουν να το πιστέψω.

Είμαστε μια πανέμορφη χώρα στο σταυροδρόμι των κόσμων. Είμαστε σκορπισμένοι σε όλη τη γη. Είμαστε μορφωμένοι. Μιλάμε οι περισσότεροι ξένες γλώσσες. Ζούμε σε κάποια από τα πιο ιερά χώματα της ανθρωπότητας, που όλοι μα όλοι οι άνθρωποι θέλουν να έρθουν και να προσκυνήσουν. Έχουμε την πατέντα του πνεύματος και του λόγου. Μιλάμε την γλώσσα της φιλοσοφίας και της ποίησης. Όποια πέτρα και να σηκώσεις στις επιστήμες, στα γράμματα, στην σκέψη, στο εμπόριο, θα βρεις έναν μεγάλο Έλληνα. Και στο πιο μικρό χωριό θα βρεις έναν δρόμο να πας. Θα έχεις ρεύμα και διαδίκτυο.    

Εκεί θα πατήσουμε. Με αυτά τα κομματόσκυλα άκρη δεν θα βρούμε. Συνεχίζουν το βιολί τους. Ποιος θα επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο. Αν θα το απορρίψει ή θα διαπραγματευτεί. Αλλά τα ψέματα τελειώνουν. Σε λίγο δεν θα έχουν λεφτά για τα ΜΑΤ που τους κρατούν ζωντανούς. Αφού κλείσουν τα νοσοκομεία και τα σχολειά, αφού οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, θα δουν και οι πλέον αφελείς ότι με πορδές αυγά δεν βάφονται.

Και τότε η τρομερή μας η γενιά θα ξαναπεταχτεί. Θα δουλεύουμε 20 ώρες σαν τους παππούδες μας χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, το ξέρω. Όμως θα τα ξαναφτιάξουμε όλα. Θα πονέσουμε, αλλά θ’ αγαπήσουμε αυτό το κράτος. Και κυρίως δεν θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Τουλάχιστον όχι στα επόμενα χρόνια. Δεν θα ξαναφήσουμε το κράτος μας, αυτό που οι πρόγονοι το έφτιαξαν με αίμα, στα χέρια των χείριστων. Θα κάνουμε νέο σύνταγμα. Όχι σαν αυτό που φτιάχνουν οι θλιβεροί Βενιζέλοι αυτού του κόσμου. Θα το φτιάξουμε εμείς. Εμείς που φτιάχνουμε Θερμοπύλες, Κούγκι, Πίνδο. Εμείς, που οι τάφοι μας είναι ανώνυμοι. Εμείς, που στην πλατεία συντάγματος λεγόμαστε άγνωστοι στρατιώτες. Αυτή η πατρίδα φτιάχτηκε από αγνώστους, καταστράφηκε πολλές φορές και προδόθηκε από μεγαλοσχήμονες.  Και θα ξαναφτιαχτεί από αγνώστους. Ζω για την μέρα που όλοι εμείς οι άγνωστοι δεν θα ξαναεπιτρέψουμε σε Αντωνάκηδες, Βαγγέληδες, Αλέξηδες και λοιπούς αετονύχηδες να αισθάνονται έστω και ένα πόντο ψηλότεροι μας. Όταν τέτοια σκουπίδια δεν θα τολμούν να φτιάχνουν παράγκες, όταν θα έχουν το φόβο μας, θα έχω την χαρά πως έκανα κάτι για την πατρίδα μου και για όλο τον κόσμο. Αν δεν δω αυτή τη μέρα θα έχω την χαρά ότι προσπάθησα. Αλλά να κοπαδιάσω πίσω από τους χειρότερους; Όχι ευχαριστώ. Δεν θα πάρω. 

            

·      (*)   Πολλοί ίσως απορήσουν πως βάζω στο ίδιο καζάνι τον Τσίπρα με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. (Φυσικά τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία. Εννοούμε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Για μένα οι ομιλίες του Τσίπρα είναι το ίδιο ψεύτικες και ιδιοτελείς με εκείνες των υπολοίπων. ΟΛΩΝ (μη νομίζετε ότι ασπάζομαι την Παπαρήγα, πειρατές θα ψηφίσω και αυτό κόντρα στις αρχές μου, που θέλουν το φτυάρι το ίδιο βρώμικο με τα σκατά που ανακατεύει).  Με μια διαφορά. Οι λόγοι του Τσίπρα είναι πιο επικίνδυνοι.  Γιατί αποπροσανατολίζουν και κοιμίζουν για ακόμα μια φορά τον κόσμο. Τον κόσμο που δεν έχει άλλα περιθώρια. Τον κόσμο που ξέρει τι να περιμένει από τον Αντώνη και τον Βαγγέλη αλλά όχι από τον Αλέξη. Τον κόσμο που αύριο θα το μάθει με τον σκληρότερο τρόπο, όταν πάλι θ΄ αυτοκτονεί, θα πεθαίνει χωρίς φάρμακα, θα μένει άνεργος, θα ζει στο μεσαίωνα με εκ περιτροπής ρεύμα. Η δική μου απορία είναι πως αυτό δεν το καταλαβαίνουμε όλοι. Είναι πως πηγαίνουμε και τους χειροκροτούμε. Πως για μια ακόμα φορά ακούμε αυτό που θέλουμε ν ακούσουμε και δεν κοιτάμε την πραγματικότητα. Αυτοί οι τύποι ήταν πάντα εκεί. Επαγγελματίες της πολιτικής. Ανίκανοι για οτιδήποτε παραγωγικό. Μηχανορράφοι απατεώνες και γόητες. Τους έχουμε πληρώσει στο παρελθόν πολύ ακριβά. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που διέλυσαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία, το Βυζάντιο και αν πάμε πιο πέρα, είναι η βρώμα που μαζεύεται με τον καιρό γύρω από κάθε σύστημα εξουσίας. Η μόνη λύση, να τινάξουμε αυτό το σύστημα που τους θρέφει. Φυσικά πάλι θα βρουν την άκρη τους τα τρωκτικά. Αλλά εδώ θέλει τσαγανό και μαγκιά. Να φτιάξουμε σύστημα που να τους πιέζει αφόρητα. Να μην αξίζει να ρισκάρουν. Σίγουρα κι αυτό κάποια μέρα θα καταρρεύσει από το σαράκι των παρασίτων αλλά μέχρι τότε θα έχουμε φτιάξει ένα μέλλον για τα παιδιά μας. Τώρα τι μέλλον τους δίνουμε;.