Ξύπνα Θανάση.

Με αφορμή την παράγραφο 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος, που μας υποχρεώνει, όχι απλά μας νομιμοποιεί, να προστατέψουμε το σύνταγμα μας, από όποιον επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία (και βέβαια οι πρόγονοι δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν τις μορφές βίας που υπάρχουν σήμερα) έγραψα ένα άρθρο.

Θα μπορούσα να γράψω πολλές όμορφες λέξεις, διαπιστώσεις, προτάσεις και να κλείσω με ένα βενσερέμος, όπως έκανα στα προηγούμενα...

Όχι. Στόχος μου δεν ήταν τα λόγια τα ωραία, τα κοφτερά, τα παιγνιδιάρικα. Δεν ήθελα να χαϊδέψω αυτιά. Δεν ήθελα ν΄ αρέσω. Δεν ήθελα να καταλήξω σε διαπιστώσεις, αφού όλοι πάνω κάτω έχουμε καταλάβει τι γίνεται και όσοι δεν έχουν, ή εθελοτυφλούν ή βαριούνται να μπλέξουν.

Αντίθετα. Ήθελα να γράψω λιτά, σκέτα, για την μοναδική, κατά την άποψη μου, λύση που έχουμε. Την αληθινή, άμεση, ανόθευτη, Δημοκρατία.   

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχα προσπαθήσει πολλούς μήνες πριν, απευθυνόμενος στα μέσα, σε έγκριτους δημοσιογράφους, οι οποίοι βέβαια με έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Και τότε άρχισα ν’ αναρωτιέμαι. Βρες μπας και είμαι εντελώς άχρηστος, να βάλω δυο κουβέντες την μια δίπλα στην άλλη και να βγει ένα νόημα;. Η είναι τόσο χάλια η ιδέα; Μάλλον όχι. Ε οι δημοσιογράφοι φταίνε. Με θάβουν γιατί τα μέσα που δουλεύουν, εξυπηρετούν το σύστημα…

Άρχισα ν ασχολούμαι με τα blogs, έφτιαξα δικό μου και σύντομα έκανα φίλους που πρόθυμα με αναδημοσίευαν. Δεκάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο με διάβασαν και με ξαναδιάβασαν. Και αφού πήρα θάρρος το έριξα:. Συμμετοχική Δημοκρατία...

Και μετά; Το σκότος.

Οι φίλοι με αγνόησαν επιδεικτικά. Όχι αναδημοσιεύσεις αλλά ούτε σχόλιο. Τώρα τι να υποθέσω;. Ότι και αυτοί μέρος του συστήματος είναι; Είναι βαλτοί για να συσκοτίσουν; ΌΛΟΙ;

Μάλλον δεν είναι στραβός ο γιαλός. Οι άνθρωποι πολύ απλά βρήκαν το άρθρο μου ανεδαφικό, ρομαντικό, ανεφάρμοστο, μπούρδα να πω; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και βέβαια προφύλαξαν τους αναγνώστες τους, από κάτι που θα μείωνε την αξία και του δικού τους blog.

Ξύπνησα λοιπόν (με λένε και Θανάση). Όμως επιτρέψτε μου να επιμείνω λίγο ακόμα και δεν θα σας  τα ξαναζαλίσω.

Ξεκινώ με ερωτήσεις Α’ επιπέδου     

• Δεν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να έχετε την ίδια Δημοκρατία αιρετών αντιπροσώπων σήμερα, με την εποχή που για να πας Αθήνα - Ναύπλιο (150Km), ήθελες τέσσερις ημέρες με το κάρο ή στην καλύτερη, μία μέρα με τον μουντζούρη;       
• Δεν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν ένα εκατομμύριο Έλληνες, να ψηφίζουν την κ. Καλομοίρα (αν λέω καλά το επίθετο της) αλλά να μην έχουν κανένα λόγο στο μέλλον των παιδιών τους;
• Σας αρέσουν οι αιρετοί σας άρχοντες;
• Πιστεύετε ότι αυτοί με τους οποίους θα τους αλλάξετε (αν τα καταφέρετε) θα είναι καλύτεροι μετά από μερικά χρόνια;
• Χρειάζεστε ήρωες να σας σώσουν;
• Πιστεύετε στους υπερπροικισμένους ανθρώπους, που ωσάν σύγχρονοι άγιοι, θα θέσουν τις ικανότητες τους στην υπηρεσία σας ,με μόνο αντάλλαγμα την υστεροφημία τους; (Συνήθως τέτοιους ανθρώπους εμείς οι Έλληνες τους περιποιούμαστε καταλλήλως, όπως έδειξε η μακρόχρόνη ιστορία μας.)
• Τέλος, αν απαντήσατε ναι στην προηγούμενη ερώτηση, πιστεύετε ότι τέτοιους ανθρώπους μπορεί να σας τους δείξει η τηλεόραση; (Γιατί η πρόσφατη ιστορία μας, διδάσκει ότι ψηφίζουμε αυτούς που βλέπουμε στην τηλεόραση).

Ερωτήσεις Β’ επιπέδου.

• Πως θα σας φαινόταν αν στέλνοντας ένα SMS από το κινητό σας (από πέρυσι  θυμίζω, κάθε κινητό, έχει από πίσω μια αστυνομική ταυτότητα ή ένα διαβατήριο) ή από το διαδίκτυο με τον αριθμό της ταυτότητας σας, ψηφίζατε για όλα τα μεγάλα θέματα της χώρας;. Η ανωνυμία σας εξασφαλισμένη. Η διπλοψηφία αδύνατη.  Γίνεται;. Σας βεβαιώ ΝΑΙ σαν πληροφορικός, αλλά ρωτήστε και κανα συνάδελφο. Κόστος; Μηδενικό. Χρόνος υλοποίησης; Απίστευτα λίγος.
• Τι θα λέγατε αν υπήρχε τρόπος να ακουστεί και ο τελευταίος πολίτης; Θεσμικά.  Σε μια ηλεκτρονική βουλή. Με κανόνες και οργάνωση. Γίνεται; Σας βεβαιώ, να φάω τα πτυχία μου με σάλτσα κάρυ.
• Και η γριούλα στο χωριό πως θα ψηφίζει;. Αν λέτε γι’ αυτή που της βάζει ο γιος της, το ψηφοδέλτιο στην τσέπη σταυρωμένο, κάτι θα βρούμε…
• Και τι θα γίνει με όσους δεν θέλουν να ψηφίσουν;. Ότι γίνεται και τώρα. Το πονηρό 19% θα κάνει ότι γουστάρει το υπόλοιπο 81%. Αλλά με μια διαφορά. Τότε θα φταίει πραγματικά το 81% και καλά να πάθουμε όλοι.

Ερωτήσεις Γ επιπέδου (δύσκολες)

• Πως θα σας φαινόταν μια κυβέρνηση τεχνοκρατών (επαγγελματιών της διοίκησης, με άριστη τεχνική κατάρτιση σε επιμέρους τομείς, υγεία, συγκοινωνίες, εργασιακά κλπ), που θα λογοδοτεί και θα ελέγχεται από όλους μας για όλα;. Όποιος είναι αποδεδειγμένα ικανός μένει όσο γουστάρει. Οι ανίκανοι, οι απατεωνίσκοι, όποιος παίζει (θυμηθείτε το κεντρικό μας τραπεζίτη, πως έπαιζε με τη βουλή) σπίτι του, αφού περάσει μια βόλτα από τα Ελληνικά δικαστήρια.
  
  
  Πως θα σας φαινόταν αν εμείς εκλέγαμε τους δικαστές της χώρας μας;. Τους διοικητές των ΔΕΚΟ και των ανεξάρτητων αρχών; Αν τα οικονομικά αδικήματα ΟΛΩΝ ήταν χωρίς παραγραφή;
  
  
  Αν απαντήσατε θετικά στις δύο προηγούμενες ερωτήσεις, απαντήστε και σ αυτό: Ποιος περιμένετε να το κάνει αυτό για σας;
  
  
  Αν στην προηγούμενη ερώτηση απαντήσατε ΕΓΩ, απαντήστε και στο: Πότε περιμένετε να το κάνετε; (ή αλλιώς πόσο χαμηλά ακόμα πρέπει να πέσετε;) .

Και όλα αυτά χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Τι θα σου πει ο κ. Στρος Καν;. Γιατί θέλεις περισσότερη Δημοκρατία;. Γούστο μου ρε φίλε, είμαι δημοκράτης από κούνια. Και οι αγορές να λειτουργούν ελεύθερα, αν και χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω τον κ. Ανδριανόπουλο ή τον κ. Μάνο και την παρέα τους, τίμια λειτουργία των αγορών, είναι ανέκδοτο του ίδιου βαθμού γελοιότητας με τον υπαρκτό Σοσιαλισμό.

 

Και το καλύτερο. Δεν χρειάζεται μια συναίνεση της τάξης του 70% για να επιβληθεί. Αρκεί μια δυναμική και αποφασισμένη ισχυρή κίνηση. Όπως αυτή που απέσπασε το σύνταγμα από τους βασιλείς και έχουμε σήμερα όλους αυτούς τους φωστήρες συνταγματολόγους, που ποιούν τη νήσσα από ελεύσεως ΔΝΤ.  

Δυστυχώς όμως, από την ώρα που ξύπνησα, κατάλαβα πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Όχι γιατί είναι αδύνατο τεχνικά ή δεν υπάρχουν τα μέσα. Γιατί δεν θέλουμε. Δεν έχουμε τη τόλμη. Ή χειρότερα, μπορεί να μην πιστεύουμε σε μας τους ίδιους. Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία πατριώτη... Το ξέχασες;

Μετά λοιπόν την τελευταία χυλόπιτα, πλήρως συνειδητοποιημένος και προσγειωμένος, το βουλώνω, αφού ότι και να πω δεν έχει σκοπό. Από μένα γλιτώσατε. Να δω πως θα γλιτώσετε και από σας. Γιατί το μέλλον είναι προφανές. Το έχουν πει άλλοι πιο έξυπνοι και εύγλωττοι από μένα.    

Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρί-

ξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από

την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι

νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα

χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν

όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να

βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λο-

γιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα ‘ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα

μέσα στη γάζα. Και θα ‘χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.

Και θα ‘ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην

έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της κα-

ταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να στα-

θεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των

ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν

αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την

πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα

όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

Οδυσσέας Ελύτης, Αξίον Εστί, Προφητικόν τελευταία παράγραφος.