Φαρμακονήσι.

Με το στομάχι μου γεμάτο

Με τα πόδια μου ξεκούραστα

Στίχους γράφω για τους πεινασμένους

Άσματα για τους οδοιπόρους.

Τον πόλεμο δεν τον μύρισα

Ο φόβος δεν μου χτύπησε την πόρτα

Τους κολασμένους όλου του κόσμου συμπονώ

Με την συμπόνια του βολεμένου μπούρδα.

Πονηρός και λουφαδόρος

Κρυψίνους και δειλός

Μια ζωή κολακεία, γλύψιμο, αρπαχτή

Μια ζωή παραταϊσμένος και περιποιημένος.

Και παρηγοριέμαι ότι δεν είμαι ο χειρότερος

αφού άλλοι είναι ΚΑΙ κλέφτες

είναι ΚΑΙ συκοφάντες

θέλουν ΚΑΙ να ψοφήσουν όλοι.

Βαρέθηκα πραγματικά

Σιχάθηκα αυτό που είμαι και αυτό που με περιβάλλει

Βλέπω τα παιδιά μου εικόνα και ομοίωση μου.

Κάθε πρόταση τους ξεκινά: ΕΓΩ ΘΕΛΩ.

Σήμερα πνίξαμε τα παιδάκια στο Φαρμακονήσι

Για να υπερασπίσουμε τον τρόπο ζωής μας

Για να συμπονάμε χορτάτοι

Ευτυχώς για μας που δεν υπάρχει Θεός.

Και αν υπάρχει δεν τιμωρεί τους αφρατόκωλους.

Το βλέμμα του πατέρα το είπε καθαρά.

Όσοι το διάβασαν, ξέρουν.

Μπορούν οι χορτάτοι να αδικούν όσο θέλουν τους ρημαγμένους.

Σαν σήμερα πέθανε ο Βάρναλης

Τιμή στον, όσο ποτέ, επίκαιρο ποιητή, ή μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου.

 Πείτε μου κάτι. 

1. Ποιους Έλληνες ποιητές γνωρίζετε σήμερα; Μήπως αυτόν 
2. Από τέτοιους Έλληνες, πως βγαίνουμε οι σημερινοί; Πώς;  

Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια

καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!

Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ

τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!

Μεροδούλι, ξενοδούλι!

Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,

οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ

καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.

Τὰ παιδιά, τὰ καλοπαίδια,

παραβγαίνανε στὴν παίδεια

μὲ κοτρόνια στὰ ψαχνά,

φοῦχτες μῦγα στ᾿ ἀχαμνά!

Ἀνωχώρι, Κατωχώρι,

ἀνηφόρι, κατηφόρι,

καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή,

ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή.

Εἴκοσι χρονῶ γομάρι

σήκωσα ὅλο τὸ νταμάρι

κι᾿ ἔχτισα, στὴν ἐμπασιὰ

τοῦ χωριοῦ, τὴν ἐκκλησιά.

Καὶ ζευγάρι μὲ τὸ βόδι

(ἄλλο μπόι κι᾿ ἄλλο πόδι)

ὄργωνα στὰ ρέματα

τ᾿ ἀφεντὸς τὰ στρέμματα.

Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα»

κουβαλοῦσα πολυβόλα

νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ

γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ.

Καὶ γι᾿ αὐτόνε τὸν ἐρίφη

ἐκουβάλησα τὴ νύφη

καὶ τὴν προῖκα της βουνό,

τὴν τιμή της οὐρανό!

Ἀλλὰ ἐμένα σὲ μία σφήνα

μ᾿ ἔδεναν τὸ Μάη τὸ μήνα

στὸ χωράφι τὸ γυμνὸ

νὰ γκαρίζω, νὰ θρηνῶ.

Κι᾿ ὁ παπὰς μὲ τὴν κοιλιά του

μ᾿ ἔπαιρνε γιὰ τὴ δουλειά του

καὶ μοῦ μίλαε κουνιστός:

«Σὲ καβάλησε ὁ Χριστός!

Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει

ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.

Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί,

νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή!

-Δὲ βαστάω! Θὰ πέσω κάπου!

-Ντράπου! Τὶς προγόνοι ντράπου!

-Ἀντραλίζομαι!... Πεινῶ!...

-Σούτ! θὰ φᾶς στὸν οὐρανό!»

Κι᾿ ἔλεα: ὅταν μίαν ἡμέρα

παρασφίξουνε τὰ γέρα,

θὰ ξεκουραστῶ κι᾿ ἐγώ,

τοῦ θεοῦ τ᾿ ἀβασταγό!

Κι᾿ ὅταν ἕνα καλὸ βράδυ

θὰ τελειώσει μου τὸ λάδι

κι᾿ ἀμολήσω τὴν πνοὴ

(ἕνα ποὺφ εἶν᾿ ἡ ζωή),

Ἡ ψυχή μου θὲ νὰ δράμῃ

στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τ᾿ Ἀβράμη,

τ᾿ ἄσπρα, τ᾿ ἀχερένια του

νὰ φιλάει τὰ γένια του!

Γέρασα κι᾿ ὡς δὲ φελοῦσα

κι᾿ ἀχαΐρευτος κυλοῦσα,

μὲ πετάξανε μακριὰ

νὰ μὲ φᾶνε τὰ θεριά.

Κωλοσούρθηκα καὶ βρίσκω

στὴ σπηλιὰ τὸν Ἅη-Φραγκίσκο:

«Χαῖρε φῶς ἀληθινὸν

καὶ προστάτη τῶν κτηνῶν!

Σῶσε τὸ γέρο κυρ Μέντη

ἀπ᾿ τὴν ἀδικιὰ τ᾿ ἀφέντη,

σὺ ποὺ δίδαξες ἀρνὶ

τὸν κυρ λύκο νὰ γενῇ!

Τὸ σκληρὸν ἀφέντη κᾶνε

ἀπὸ λύκο ἄνθρωπο κᾶνε!...»

Μὰ μὲ τὴν κουβέντα αὐτὴ

πόρτα μοῦ ῾κλεισε κι᾿ αὐτί.

Τότενες τὸ μαῦρο φίδι

τὸ διπλό του τὸ γλωσσίδι

πίσω ἀπὸ τὴν ἀστοιβιὰ

βγάζει καὶ κουνάει μὲ βιά:

«Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια

κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια,

μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ

κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ.

Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου,

μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου

θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ

λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Μὴ χτυπᾷς τὸν ἀδερφό σου-

τὸν ἀφέντη τὸν κουφό σου!

Καὶ στὸν ἵδρο τὸ δικὸ

γίνε σὺ τ᾿ ἀφεντικό.

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!

Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς

θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.

Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει

κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει

κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ

σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».

Ζήτω οι αναλύσεις

Καιρέ  του ποιητή σε ξέκανα επιτέλους,

τρύπησα την καρδιά σου μ’ ένα αριστερό κλικ.

Τα βιαστικά μου πλήκτρα, η εξόδιος ακολουθία σου.

Μολύβι δεν θα επουλώσει το τραύμα  σου,

μελάνι δεν θα γιατρέψει τις πληγές σου.

Μονάχα αναλύσεις από δω και πέρα. 

Οικονομικές, Κοινωνικές, Πολιτικές.

Τσιρότα χωρίς τραύμα από κάτω.

Τι ευλογημένη γενιά είμαι;

Η γενιά του μη πόνου.

Πόση χαρά νιώθω που πέθαναν οι ποιητές;

Πολύ ενοχλητική φάρα.

Τώρα απερίσπαστος θα διαβάσω μιαν ακόμα ανάλυση, πριν κοιμηθώ,

για να ’μαι μέσα στα πράγματα. 

Να ξέρω τι γίνεται

να 'χω, πάνω απ’ όλα, ύπνο ελαφρύ και ατάραχο.

(Αγαπητοί φίλοι αυτού του τετραδίου, συμπαθάτε με για τα αδέξια ποιητικά βήματα. Δεν σπούδασα την τέχνη του λόγου. Τα μαθηματικά και ο προγραμματισμός στη συνέχεια, με απορρόφησαν ολοκληρωτικά. Στη μνήμη του Κώστα Μόντη που σαν σήμερα το 2004 μας άφησε, απολογούμαι για τον βλακώδη εγωισμό μου, να βάλω την πληροφορία πάνω από την ποίηση. Για την ανοησία μου να έχω για τα πλείστα, μια έτοιμη απάντηση και μάλιστα αιτιολογημένη.). 

Τρία πουλάκια κάθονταν…

Προσπάθησα σε μια πρόταση να περιγράψω την κατάσταση, μετά την τρομερή εκλογική επιτυχία των δυνάμεων της εξέλιξης, της προόδου, και της Ευρωπαϊκής Προοπτικής. Αυτών που ήθελαν ισχυρή και αποφασιστική κυβέρνηση από τις 18 του μήνα αν ήταν δυνατόν. Γιατί η Ελλάδα δεν άντεχε άλλο…

Μικρός, όταν δεν ήθελα να πάω σχολείο, χτύπαγα συνεχώς τα ματάκια μου. Τα ‘τριβα κιόλας να κοκκινίσουν και μετά πήγαινα στη μαμά. Μαμά δεν βλέπω… Ο γιος μου πάλι το ‘παιζε με την κοιλίτσα ή το στομάχι. Δεν περίμενα να δω κυβέρνηση νηπιαγωγείο. Το είδα κι αυτό…

Μην νομίζετε ότι είμαι σκληρός. Λυπάμαι πολύ το τυφλό το πουλάκι το καημένο. Φοβάμαι μάλιστα, μήπως κανένας από το  Μητσοτακέϊκο παίζει με τίποτα καρφίτσες και κούκλες. Αν είναι έτσι, θα πάθει πολλά το καημένο. Και θα πρέπει να μένει συνεχώς στη φωλίτσα του προστατευμένο…

Το άλλο το παχουλό, που περιμένει το χειμώνα και τη μοναξιά δεν το λυπάμαι. Καθόλου. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι χοντρό (και πάμπλουτο). Θ’ αντέξει. Έπειτα γιατί έχει τον ανθρωποδιώχτη. Μην κοιτάς που κουνιότανε με το κόμμα, που έφτιαξε ο μπαμπάς του βλάκα. Ο μπαμπάς είχε το χάρισμα. Τον αγάπαγες μόλις άνοιγε το στόμα του. Ετούτο το παχουλό, μόλις ανοίξει το στόμα, νομίζεις ή ότι θα σε φάει ή ότι θα σε βρίσει. Μιλάει πολύ. Λέει πολλά στομφώδη. Τελικά δε μετράει τόσο τι λέει, όσο το πως τα λέει…

Το τρίτο, που γέρασε το καημένο να κοιτά μια ζωή προς τα αριστερά, θα πετάξει μακριά, να μου το θυμηθείτε, πολύ γρήγορα.         

Το χειρότερο για τα πουλάκια όμως είναι που κάθονται. Που κάθονται πάνω στο φέρετρο της Ελλαδίτσας. Και όσο οι ‘φίλοι’ και ‘αδερφοί’ Ευρωπέη μπήγουν τα καρφιά στο φέρετρο, αυτά τα καημένα πεταρίζουν από πάνω αλαφιασμένα. Το ένα τυφλό, το άλλο μόνο και το τρίτο κουρασμένο, δεν μπορούν να πετάξουν μαζί, να φέρουν στα Ευρωπέη το μήνυμα: “Στο φέρετρο είναι ζωντανή η Ελλάδα βρε. Σταματήστε!!! Δεν την ακούτε, γιατί κάνουν πολύ φασαρία ή Ισπανία και η Ιταλία που βογκάνε, αλλά η Ελλάδα ζει”.

Είμαι σίγουρος. Αυτός ο λαός που φημίζεται για την ανοχή του, θα τους συγχωρέσει κι αυτούς. Σε λίγο άλλωστε όλοι οι Έλληνες συγχωρεμένοι θα είμαστε…     

Κομματόσκυλο;. Όχι ευχαριστώ. Δεν θα πάρω.

Γράφω και δίπλα μου η τηλεόραση παίζει Τσίπρα. Πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ το λέει. Είμαι σίγουρος τώρα πια. Δεν μας σώζει τίποτα…

Ο Αντωνάκης ο Γελοίος, Ο Μπένυ ο Αρχομανής και τέλος Ο Αλέξης Ο Αλεξαντρέου*.

 Βλέποντας τον Αλέξη θυμήθηκα το 81, που παιδάκι, πανηγύριζα για την αλλαγή, τρομάρα να μούρθει. Την σβήνω την ριμάδα την τηλεόραση. Φτάνει!!!  Όσα άκουσα μου φτάνουν και περισσεύουν. Μια ανατριχίλα με διαπερνά από τον σβέρκο μέχρι τα πόδια. Την γαμήσαμε…

Για να κρατήσω σώας τα φρένας μου και να μην πηδηχτώ από το παράθυρο, γράφω αυτές τις ακατάστατες σκέψεις.

Σε συνθήκες κατάρρευσης σαν αυτές, το μόνο που μας σώζει είναι να γυρίσουμε στην αρχή. Στην βάση. Δεν είμαστε Νίγηρας γαμώτο μου. Όσο και να θέλουν να με κάνουν να το πιστέψω.

Είμαστε μια πανέμορφη χώρα στο σταυροδρόμι των κόσμων. Είμαστε σκορπισμένοι σε όλη τη γη. Είμαστε μορφωμένοι. Μιλάμε οι περισσότεροι ξένες γλώσσες. Ζούμε σε κάποια από τα πιο ιερά χώματα της ανθρωπότητας, που όλοι μα όλοι οι άνθρωποι θέλουν να έρθουν και να προσκυνήσουν. Έχουμε την πατέντα του πνεύματος και του λόγου. Μιλάμε την γλώσσα της φιλοσοφίας και της ποίησης. Όποια πέτρα και να σηκώσεις στις επιστήμες, στα γράμματα, στην σκέψη, στο εμπόριο, θα βρεις έναν μεγάλο Έλληνα. Και στο πιο μικρό χωριό θα βρεις έναν δρόμο να πας. Θα έχεις ρεύμα και διαδίκτυο.    

Εκεί θα πατήσουμε. Με αυτά τα κομματόσκυλα άκρη δεν θα βρούμε. Συνεχίζουν το βιολί τους. Ποιος θα επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο. Αν θα το απορρίψει ή θα διαπραγματευτεί. Αλλά τα ψέματα τελειώνουν. Σε λίγο δεν θα έχουν λεφτά για τα ΜΑΤ που τους κρατούν ζωντανούς. Αφού κλείσουν τα νοσοκομεία και τα σχολειά, αφού οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, θα δουν και οι πλέον αφελείς ότι με πορδές αυγά δεν βάφονται.

Και τότε η τρομερή μας η γενιά θα ξαναπεταχτεί. Θα δουλεύουμε 20 ώρες σαν τους παππούδες μας χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη, το ξέρω. Όμως θα τα ξαναφτιάξουμε όλα. Θα πονέσουμε, αλλά θ’ αγαπήσουμε αυτό το κράτος. Και κυρίως δεν θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Τουλάχιστον όχι στα επόμενα χρόνια. Δεν θα ξαναφήσουμε το κράτος μας, αυτό που οι πρόγονοι το έφτιαξαν με αίμα, στα χέρια των χείριστων. Θα κάνουμε νέο σύνταγμα. Όχι σαν αυτό που φτιάχνουν οι θλιβεροί Βενιζέλοι αυτού του κόσμου. Θα το φτιάξουμε εμείς. Εμείς που φτιάχνουμε Θερμοπύλες, Κούγκι, Πίνδο. Εμείς, που οι τάφοι μας είναι ανώνυμοι. Εμείς, που στην πλατεία συντάγματος λεγόμαστε άγνωστοι στρατιώτες. Αυτή η πατρίδα φτιάχτηκε από αγνώστους, καταστράφηκε πολλές φορές και προδόθηκε από μεγαλοσχήμονες.  Και θα ξαναφτιαχτεί από αγνώστους. Ζω για την μέρα που όλοι εμείς οι άγνωστοι δεν θα ξαναεπιτρέψουμε σε Αντωνάκηδες, Βαγγέληδες, Αλέξηδες και λοιπούς αετονύχηδες να αισθάνονται έστω και ένα πόντο ψηλότεροι μας. Όταν τέτοια σκουπίδια δεν θα τολμούν να φτιάχνουν παράγκες, όταν θα έχουν το φόβο μας, θα έχω την χαρά πως έκανα κάτι για την πατρίδα μου και για όλο τον κόσμο. Αν δεν δω αυτή τη μέρα θα έχω την χαρά ότι προσπάθησα. Αλλά να κοπαδιάσω πίσω από τους χειρότερους; Όχι ευχαριστώ. Δεν θα πάρω. 

            

·      (*)   Πολλοί ίσως απορήσουν πως βάζω στο ίδιο καζάνι τον Τσίπρα με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. (Φυσικά τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία. Εννοούμε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Για μένα οι ομιλίες του Τσίπρα είναι το ίδιο ψεύτικες και ιδιοτελείς με εκείνες των υπολοίπων. ΟΛΩΝ (μη νομίζετε ότι ασπάζομαι την Παπαρήγα, πειρατές θα ψηφίσω και αυτό κόντρα στις αρχές μου, που θέλουν το φτυάρι το ίδιο βρώμικο με τα σκατά που ανακατεύει).  Με μια διαφορά. Οι λόγοι του Τσίπρα είναι πιο επικίνδυνοι.  Γιατί αποπροσανατολίζουν και κοιμίζουν για ακόμα μια φορά τον κόσμο. Τον κόσμο που δεν έχει άλλα περιθώρια. Τον κόσμο που ξέρει τι να περιμένει από τον Αντώνη και τον Βαγγέλη αλλά όχι από τον Αλέξη. Τον κόσμο που αύριο θα το μάθει με τον σκληρότερο τρόπο, όταν πάλι θ΄ αυτοκτονεί, θα πεθαίνει χωρίς φάρμακα, θα μένει άνεργος, θα ζει στο μεσαίωνα με εκ περιτροπής ρεύμα. Η δική μου απορία είναι πως αυτό δεν το καταλαβαίνουμε όλοι. Είναι πως πηγαίνουμε και τους χειροκροτούμε. Πως για μια ακόμα φορά ακούμε αυτό που θέλουμε ν ακούσουμε και δεν κοιτάμε την πραγματικότητα. Αυτοί οι τύποι ήταν πάντα εκεί. Επαγγελματίες της πολιτικής. Ανίκανοι για οτιδήποτε παραγωγικό. Μηχανορράφοι απατεώνες και γόητες. Τους έχουμε πληρώσει στο παρελθόν πολύ ακριβά. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που διέλυσαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία, το Βυζάντιο και αν πάμε πιο πέρα, είναι η βρώμα που μαζεύεται με τον καιρό γύρω από κάθε σύστημα εξουσίας. Η μόνη λύση, να τινάξουμε αυτό το σύστημα που τους θρέφει. Φυσικά πάλι θα βρουν την άκρη τους τα τρωκτικά. Αλλά εδώ θέλει τσαγανό και μαγκιά. Να φτιάξουμε σύστημα που να τους πιέζει αφόρητα. Να μην αξίζει να ρισκάρουν. Σίγουρα κι αυτό κάποια μέρα θα καταρρεύσει από το σαράκι των παρασίτων αλλά μέχρι τότε θα έχουμε φτιάξει ένα μέλλον για τα παιδιά μας. Τώρα τι μέλλον τους δίνουμε;.          

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο …

Μας τα χουν κάνει ζέπελιν. Και κάθε φόρα που επιχειρούν να τον ταπώσουν του δίνουν και ένα 2%. Τι να πω. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…

Ρε κορόιδα ο κόσμος καταλαβαίνει τι είναι ο Αλέξης. Δεν προέκυψε ξαφνικά. Σφυρηλατήθηκε μέσα στα κομματικά αμόνια από παιδάκι. Το δικό σας παιδάκι. Μόνο που σαν έξυπνος μαθητής σας ξεπέρασε. Και τώρα αλλάζετε πάνες τρεις ημερησίως. Ρε λες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί;;;

Αν θέλετε για μια φορά στη ζωή σας, να προσφέρετε καλές υπηρεσίες στην πατρίδα, αν θέλετε να κάνετε αληθινό κακό στον Αλέξη, ένας τρόπος υπάρχει. Βγείτε και κάντε πολιτικό (και αληθινό αν γίνεται παρακαλώ) χαρακίρι. Απαγορέψτε στον εαυτό σας και σε οποιονδήποτε του συγγενικού σας περιβάλλοντος, μη σας πω μέχρι δευτεροξάδερφο, να πολιτευτεί ξανά.

Ο κόσμος δεν ψηφίζει Αλέξη ηλίθιοι. Τιμωρεί εσάς, τους πάτρωνες σας, τα τσιράκια σας, τη παράγκα σας γενικά. Κάθε φορά που ουρλιάζετε δείχνοντας τον Αλέξη, τον ανεβάζετε βλάκες. Είναι όπως στο βάλτο. Όσο κουνιέσαι τόσο βουλιάζεις. Είδατε που ο Θεός έχει χιούμορ;. Περιμένατε να την πατήσετε από την βελτιωμένη σας έκδοση;.

Ας είχατε μυαλό. Τώρα όσο και να σκούξετε, έχετε προετοιμάσει τέλεια, το τέλος σας. Και επειδή είστε τρωκτικά και ξέρω ότι θ΄ αλλάξετε πλοίο αμέσως, σας κάνω μια πρόβλεψη. Αυτό που θα έρθει μετά τον Αλέξη, θα είναι το χειρότερο σας. Εξαφανιστείτε όσο είναι καιρός, ή βρείτε γρήγορα πολλά – πολλά  λεφτά. Το παραμύθι, ναι είμαστε κακοί αλλά ο άλλος είναι ολέθριος, δεν περνάει πια. Στο κάτω -  κάτω ο ολέθριος δεν αποδείχτηκε, εσείς αποδειχτήκατε μια χαρά.

Και για το τέλος το καλύτερο. Ποιος νομίζετε θα χάσει περισσότερα με τον Αλέξη; Εμείς ή εσείς;  Βλέπετε; Η εκδίκηση του μαλάκα. Και που είσαι ακόμη…       

Το ημερολόγιο του μαλάκα.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012. 

Αγαπητό μου ημερολόγιο:

Όλα αρχίζουν το 2009. Τότε μια παρέα φερέλπιδων, όχι πρώτης κλάσης εξυπνάδας, νεαρών πολιτικάντηδων, με συμφέροντα και προσωπική μέχρι τότε ζωή κυρίως εκτός Ελλάδας, συνεπικουρούμενη απ’ ότι χειρότερο έχει θρέψει η ντόπια αγυρτεία,  εκτέλεσε ένα συμβόλαιο οικονομικού θανάτου της χώρας μου. Σύσσωμη η πολιτική πλέμπα του γλειψίματος, της αρπαχτής, της βολεψιάς και της βλακείας, που είχε από χρόνια ετοιμάσει το έδαφος, τους χειροκρότησε, τους στήριξε ή στην καλύτερη, ένιψε τας χείρας της. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…

Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς πως αισθάνομαι τώρα:
Σαν το βρωμερό και κολλώδες σκατό που κόλλησε στο παπούτσι του θεϊκού κ. Βενιζέλου. Θέλει ο άνθρωπος ν’ απαλλαγεί από τη βρώμα, αλλά το σκατό δεν λέει να ξεκολλήσει. Άλλο παπούτσι δεν έχει ο καημένος και περιφέρεται με την βρώμα ανά τας Ευρώπας, απολογούμενος στους εταίρους. Ή για να είμαι ακριβής, έτσι με κάνει να αισθάνομαι ο μεσιανικότατος κ. υπουργός. Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής, έτσι ακριβώς μου φέρεται, ο θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αξεπέραστος ρήτωρ. Δεν λέω τίποτ’ άλλο, αφού μόλις πρόσθεσα και την αχαριστία στα τόσα ελαττώματα μου. Τι άλλωστε να πω, τα έχει πει όλα ο έτερος, των πάλαι ποτέ, super sumo αντιπροέδρων.

Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τι κάνω: 

Πάω από το 2010 κάθε μήνα στη τράπεζα, παίρνω όλα τα λεφτά και τα κρύβω σπίτι. Μήπως έρθει η δραχμή ντε, ν’ αγοράσω τίποτα κοψοχρονιά. Βέβαια σύντομα άρχισα να βρίσκω λιγότερα στην τράπεζα και έτσι ξόδευα από τα κρυμμένα. Προσφάτως στη τράπεζα βρίσκω όσα μου χρειάζονται για τις 12 πρώτες μέρες του μήνα, τα κρυμμένα σχεδόν τελείωσαν και μια ανατριχίλα μου περνάει την ραχοκοκαλιά. Να δεις ρε πούστη, ούτε εγώ θα τη γλυτώσω…

Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τις πταίει: 

Θα έλεγα το ότι ζω σε ένα από τα πιο ευλογημένα μέρη του πλανήτη, αλλά σκέφτομαι σαν κλέφτης και τραμπούκος. Μέχρι πρόσφατα οι ‘φίλοι’, που θέλουν φυσικά το μερίδιο από αυτόν το πλούτο, δεν με είχαν διαβάσει σωστά. Ερχόντουσαν με τσαμπουκά. Και κει τη πάταγαν, σκόνταφταν στο DNA μου που γράφει δεν ζω με λουρί. Πήρα και δεν θέλω άλλο. Προτιμώ να πεθάνω στ’ αγριοβούνια παρά να σκύψω. Τώρα όμως ήρθαν διαβασμένοι. Πόνταραν στην νοοτροπία του κλέφτη, του τραμπούκου μάγκα που του ανήκουν όλα. Και μου πήραν τα σώβρακα. Μου έβαλαν καπίστρι, όχι μόνο λουρί. Βέβαια βοήθησαν ουσιαστικά και τα παλικάρια που σου είπα στην αρχή, χωρίς αυτά δουλειά δεν γινότανε…

Αγαπητό ημερολόγιο αν με ρωτάς τι μέλει γενέσθαι: 

Τίποτα. Απολύτως!!!. Ανακατεύουμε πάλι τη τράπουλα, με τα ίδια σημαδεμένα χαρτιά. Η ανάγκη μας όμως, δεν είναι καν για καινούργια χαρτιά, αλλά να σταματήσουμε να παίζουμε τράπουλα. Οι πιο πολλοί αδυνατούμε να καταλάβουμε ( ή να παραδεχτούμε) τι ακριβώς συμβαίνει, και πάμε ήσυχοι στο κρεβάτι, με υπνωτικό τα δελτία των 8. Όσοι καταλαβαίνουμε κάτι, απλά αδιαφορούμε ή το χείριστο, κοιτάμε πως θα επωφεληθούμε. Δυστυχώς παρά τα πολλά καλά της φυλής, η ελλειμματική μας παιδεία έχει κάνει τρομερό κακό και συνεχίζει ακάθεκτη.

Ξέχασα να σου πω αγαπητό ημερολόγιο. Έριξα μια ματιά στη κρυστάλλινη σφαίρα μου. Μια φωνή απόκοσμη με ρώτησε.

Πες μου κοπρίτη τι βλέπεις στο καιρό σου;  

Βλέπω την Ελλάδα που αγάπησα, με μισθούς Λετονίας και κόστος ζωής Ολλανδίας. Βλέπω τον ανθό του Ελληνισμού να μεταναστεύει. Βλέπω μια χώρα γερόντων που πηγαίνουν στα ΑΤΜ για τη σύνταξη - βοήθημα, να γυρίζουν τσακισμένοι και ληστευμένοι στο σπίτι τους. Βλέπω νέους όλων των πατρίδων και των θρησκειών, να δουλεύουν μαζί με τους νέους Έλληνες που έχουν απομείνει, σαν σκλάβοι, σε πολυεθνικές του τουρισμού, της ενέργειας και της μεταπώλησης. Πρώτα όμως βλέπω θερμούς ρήτορες, να πουλάνε το ίδιο παραμύθι σε διαφορετικές συσκευασίες. Βλέπω απελπισμένους, χωρίς όνειρα, άδειους ανθρώπους, να σώζονται και να ξανασώζονται, από τους ίδιους αμετανόητους επαγγελματίες σωτήρες, που ξέρουν όμως άριστα να σώζουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν φοβάμαι. Ο Θεός της Ελλάδας, πάλι σκορπίζει τον σπόρο του Ελληνισμού σε όλη τη γη. Δεν φοβάμαι, μόνο λυπάμαι και ντρέπομαι. Ντρέπομαι…